Woensdag 11 mei om 4.15uur zijn Egbert en ik vertrokken voor onze tweede reis naar Oekraïne. Wederom hadden wij de bus stampvol met voedsel en hulpgoederen. Flink doorrijden, in Duitsland één keer gestopt en om 11.15uur waren wij al in Moja Polska. Wij zijn dit keer iets eerder vertrokken om in Polen niet alleen maar snelweg te zien, maar ook een stukje binnendoor te kunnen. Net na de middag hebben wij een heerlijke Poolse wildschotel genuttigd, om vervolgens vijf minuten te rijden naar ons oude huis in Plonina. Daar een zomerse wandeling gemaakt en genoten van het weer, de omgeving en herinneringen opgehaald. Na deze ontspannen pauze weer volop door. Dat Nederland vlak en plat is, is toch anders dan de heuvels en bergen in Polen. Net achter een hoogste punt begon een file, die ik op het laatste moment zag. Met minimaal 130km/h naar de vluchtstrook en een stuk verderop netjes weer ingevoegd, dat ging net goed! ‘s avonds waren wij op tijd in ons hotel voor een welkome nachtrust.

Om 4.45uur werden wij beide wakker, zonder wekker. Douchen, koffie voor onderweg en naar de grens. Anders dan de vorige keer, stonden er nu tientallen auto’s op de vluchtstrook met slapende mensen. Aan de andere kant tegen de middenberm stonden touringcars. Mensen stonden aan het eind van de snelweg te kletsen en roken. Vlak voor de grens stonden zij te wachten omdat de verkeerslichten op rood stonden. Assertief als wij zijn, doorgereden tot de rode lichten. Magneetstickers op de bus geplakt: “Refugee transfer aid”, uitgestapt en naar de grenswacht gelopen. Gevraagd of er misschien luchtalarm in Lviv is. Dit was niet aan de hand. “Blue renault?” tak, yes! “Okay, go!” Dzienkuje bardzo, hartelijk bedankt en weer door! De dame bij de Poolse grens het zelfde als vorige keer, zonder paspoort en met ID-kaart kan je niet naar Oekraïne, jullie moeten terug. Rustig blijven, verhaal doen, collega er bij en wij konden door. De Oekraïense beambten stonden niet eens op hun plaats, geen controle en doorgereden tot de Oekraïense vlaggen nabij het parkeerterrein. Om 7.15u stonden wij hier al op Igor te wachten, maar hij bleek in de file te staan. Ik ben even doorgelopen in dit stukje grensgebied, tot het laatste hek. Even alleen met mijzelf in alle rust, even starende naar Oekraïne kijken, voor half acht is alles vredig en rustig.

Het was heel fijn om Igor en zijn bijrijder weer te ontmoeten. Dit keer hadden wij vijf luxe bijbels meegekregen en twintig nieuwe testament, alles nieuw en in het Oekraïens, hier waren zij enorm blij mee. Voor Igor hadden wij een kraamcadeautje meegenomen, want over een paar weken hoop hij hun tweede kindje geboren te zien worden, ondanks oorlog, het leven gaat door. Ook hadden wij een pak stroopwafels voor hem meegenomen, waarvan wij weten dat hij dit zo lekker vindt. Hij stuurde ons later het volgende bericht: “Stroopwafels was succesfully and fast destroyed by me and Ruslan”. Hoe in een tijd van oorlog en ellende, de kneuterigheid en medemenselijkheid gewoon heel dichtbij is, dat is om dankbaar voor te zijn.

In recordtijd konden wij terug naar Polen om naar de noodopvang in Przemysl te gaan. Dit is een oud winkelcentrum, met allerlei zitplaatsen en etensdistributie in de passages. De oude mega grote supermarkt staat vol met veldbedden. Honderden britsen stijf tegen elkaar aan, met alleen looppaden. Privacy is nul komma nul. Buikgriep en andere onhygiënische ziektes dwalen rond. In Nederland staan in de noodopvanglocaties tenminste nog ijzeren hekken van ruim twee meter hoog, afgeschermd met blinderend zeil, om toch nog een soort gevoel van een kamertje met wat privacy te hebben. Wij hebben ons als rijders moeten identificeren, inschrijven en kregen een polsbandje. De Nederlandse coördinator Maureen, heeft ons geweldig geholpen. Een groot, maar dan ook super groot compliment naar Maureen! Egbert en ik geven twee keer van onze tijd. Maureen heeft bij haar werk in UMCG Groningen onbetaald verlof aangevraagd, om twee maanden non-stop coördinator te zijn in deze crisisopvang, met werkdagen van minimaal 12uur per dag, élke dag!

Onze gasten had zij voorbereid op hun reis naar Nederland. Vlekkeloos kregen wij twee moeders, beide van een jongen en meisje, overgedragen. Met zes gasten, een hond, een kat en een chinchilla konden wij op weg voor een rit van 1426km naar de crisisopvang in Beuningen. Maar na 5 minuten had de jongste dame al een plastikzakje vol. Dat zou wat worden, met ook nog die dieren. Uiteindelijk was dit het enige oponthoud en hebben wij een voorspoedige rit gehad, die is omgedoopt tot ‘de rijdende Ark van Noach’.

Voor 00.30uur waren onze gasten op plaats van bestemming. Even melden, zij kregen een bandje en de volgende dag maar registreren, eerst proberen om lekker te slapen. Een kort dankjewel en groet en wij ging ons wegen. Na 160km waren Egbert en ik ook weer veilig thuis, en lagen binnen 48uur na vertrek weer in onze eigen bedden.

Iedereen die heeft gedoneerd, meegeholpen, meegeleefd en gebeden, namens ons en de mensen uit Oekraïne, super bedankt!