#Girlpower

Namens de Friese rijders voor Oekraïne stond de 42ste rit op stapel. Op zich al erg bijzonder, maar extra bijzonder omdat het voor het eerst twee chauffeuses betrof i.p.v. chauffeur(s). Drie dagen voor vertrek werd door omstandigheden de samenstelling nog gewijzigd, maar het betrof nog steeds twee dames achter het stuur. We, Attie Visser en Anneke Siersema, gingen op pad. Best een beetje spannend. Hoe wordt er onderweg (douane, opvang etc.) gereageerd op twee dames in een grote bus. Er werd echter geen moment getwijfeld: We moeten dit doen! Op donderdag wordt de bus ingepakt. Er gaat zelfs een wasmachine mee, en 600 kinderstripbijbels in het Oekraïens voor een kinderkamp aldaar. De bus is vast te zwaar geladen, maar alles wat mee kan, gaat mee.

Vrijdag 3 juni 2022

Vanochtend vroeg uit de veren. 4.00 uur zouden we vertrekken. Attie stond al vroeg gewassen en gestreken klaar tot manlief Wietze vroeg wat ze in hemelsnaam aan het doen was omdat het pas 00.45 was. Verkeerd op de klok gekeken. Toch nog maar even naar bed. Om 4.15 na een Zegen te hebben gevraagd over deze rit, daadwerkelijk vertrokken vanuit Drachten. Een pittige reis met flinke stukken file wat toch wel voor 3-4 uur vertraging heeft gezorgd. Ter compensatie nauwelijks gestopt. Attie heeft zelfs in het zicht van de medefilerijders naast de auto haar blaas geleegd. Je zal maar nodig moeten…..

Na 6587 potjes met vet  en meer dan 1400 km. komen we eindelijk in de buurt van het hotel. Als een paard wat de stal ruikt nog een eindsprintje gedaan met af en toe 150 op de teller (oepsie, was maar goed dat Anneke de km-teller niet kon zien). Rond 21.30 zijn we dan eindelijk in het hotel voor hopelijk een verkwikkende nachtrust. Nog even Facebook bijwerken, wat appjes beantwoorden en een telefoontje en dan doen we gauw de luikjes dicht. 5.30 gaat de wekker weer.

Zaterdag 4 juni 2022

Na een korte, hevige nachtrust in een eenvoudig hotel, maar met prima bedden en dito douche (wat wil je nog meer) waren we allebei om 5.00 uur klaarwakker. Dan ook meteen maar in de benen. Dus keurig om 6.20 bij de grens. Contactpersoon Igor wordt gebeld. Hij is aan de andere kant van de grens samen met Ruslan onderweg om ons te begeleiden en de spullen in ontvangst te nemen. Bij de grens ging het voorspoedig, mede dankzij de geweldige Igor en Ruslan, zodat we na 6587 (paspoort)controles om 8.30 alweer (ja….. dat is heel vlot!) in Polen reden.

Wat een indrukwekkende ontmoeting met twee mannen die uit oorlogsgebied komen, die de ellende met eigen ogen aanschouwen, mensen eten brengen die er midden in zitten of hebben gezeten en niet kunnen of willen vluchten. Mannen met een lach op hun gezicht, dankbaar voor wat er gebracht wordt en de contacten die er zijn. Tussen de regels door komen er wat trieste voorvallen voorbij. Verdriet om hun land en bewoners. Wat een waanzin.

Igor en zijn vrouw verwachten elk moment een baby, een zoon. Het nieuwe leven wat er aan komt, wat voor toekomst heeft dat? Je kijkt wel even anders naar de wereld als je op de grens van Oekraïne staat. Nadat we met elkaar hebben gebeden en een Zegen over elkaar hebben uitgesproken gaan we door grote hekken heen om aan te sluiten voor de grens van Polen. De mannen gaan Oekraïne weer in.

Daarna gaan we door naar Przemysl om de eerste 5 vluchtelingen op te halen. Daar zijn we om 9.00. Na onze registratie moeten we even wachten omdat ze ons nog niet zo vroeg verwacht hadden. We mogen niet naar binnen en kunnen alleen maar gissen hoe het achter de deuren is. De was die buiten hangt, kinderen die op blote voeten lopen en de mensen die gespannen buiten staan te roken, geven te denken. Na een half uurtje zijn onze 5 passagiers bij ons: een oudere vrouw alleen, oma, moeder en 2 kleine kinderen van 2 en bijna 5. We proberen te communiceren m.b.v. Google Translate. De oudere vrouw waarmee we het proberen lijkt hiermee echter onbereikbaar. Later ontdekken we dat het helpt dat we de taal op Oekraïens zetten i.p. Pools. Wat ontzettend onnozel! Gelukkig spreekt de moeder van de 2 jongetjes goed Engels. Dat is natuurlijk veel beter dan een app op een telefoon. Bij vertrek al veel dankbaarheid en tranen. Heftig om te zien en emotioneel: ze gaan nu nog verder bij hun land vandaan….

Davyd van 4 vertelt (via zijn moeder uiteraard) dat hij voor het eerst een vrouwelijke chauffeur ziet en of het de eerste keer is dat we rijden? We moeten allemaal hard lachen en het ijs is gebroken.We vertrekken richting Krakau waar onze 6de passagier op ons wacht. Qua rijden een compleet andere dag dan gisteren: de regen komt met bakken uit de hemel, en zo druk als het gisteren was, zo rustig is het nu. En wederom een zeer kostbare lading aan boord. Dat realiseren we ons heel goed.

Rond het middaguur treffen we Kate bij het busstation in Krakau. Ze is met de trein al 2 dagen onderweg geweest om in Krakau te komen. Na een plasje en een bakje koffie bij de McDonalds gaan we verder. Afgezien van veel regen de eerste uren, gaat het voorspoedig. De 2 kleine mannetjes aan boord doen het fantastisch. We krijgen dikke duimen en steeds als we omkijken, wordt er gezwaaid. Ze glunderden ook helemaal toen we ze een speelgoedautootje en een knuffeltje gaven. We hebben vriendjes voor het leven .

Aan het eind van de dag gaan nog even naar de McD. De jongens kunnen daar even lekker uitrazen bij de glijbaan, waar door Adam van 2 dankbaar gebruik van wordt gemaakt.Waar Attie ongestraft 150 over de snelweg blaast, wordt Anneke bij een kleine overschrijding van de snelheid binnen de bebouwde kom meteen geflitst.  Kleine smet op een prachtige dag, maar het mag de pret niet drukken.Om 21.00 komen we in het door Wietze geboekte hotel. Hoe toepasselijk is de locatie…. naast een prachtige kerk. Uiteindelijk hebben we weer bijna 15 uur in de auto gezeten.

Zondag 5 juni 2022

Vannacht heerlijk geslapen, althans Anneke. Attie wat minder aangezien Anneke blijkbaar wat luidruchtig is ’s nachts . Beetje vervelend. Waarschijnlijk zal dit haar de rest van haar leven nagedragen worden .Na een prima ontbijt gaan we onderweg naar Den Bosch. We hebben nog 800 km voor de boeg, inclusief een rondje Nederland.

We waren in de veronderstelling dat de locatie in Den Bosch een woonadres was, maar dit blijkt ook een opvang te zijn. Een vriendin van Kate verblijft daar al een aantal weken. Gisteren was ze erg gespannen over hoe het ging in Nederland en uiteindelijk wist ze te vragen of wij haar konden helpen om de juiste trein of bus te vinden om bij de opvanglocatie te komen. Toen we zeiden dat we haar tot aan de voordeur (en verder) gingen brengen, zag je haar ontspannen.De reis gaat weer voorspoedig. Het is heerlijk rustig op de weg. Af en toe wegwerkzaamheden, maar zonder grote vertragingen. In de loop van de dag gaat het wel steeds harder regenen. Bij de grensovergang naar Nederland komt het met bakken uit de hemel. Het Nederlandse weer laat zich meteen van haar beste kant zien…..In Den Bosch zetten we Kate af die erg blij is haar vriendin te zien. We nemen afscheid met een dikke knuffel en de dankbaarheid is groot. Omdat haar vriendin er is brengen we haar naar binnen maar helpt haar vriendin haar verder met de inschrijving e.d. Daarna naar Utrecht. Het regent zo mogelijk nog harder.

De noodopvang in de Jaarbeurs in Utrecht is een indrukwekkende plek. Het lijkt er goed georganiseerd en de meeste mensen zijn binnen een paar dagen weer weg, maar niemand zou dit nodig moeten hebben…..  Het is er nu gelukkig erg rustig. De ontvangst van onze passagiers is hartelijk en ze worden meteen ingeschreven. Ook wij worden zeer vriendelijk ontvangen. We willen niet meteen weg en krijgen daarom een dagpasje (polsbandje). Na de registratie halen we de bagage. Moeder Nathaliia vraagt waar ze in de buurt boodschappen kan doen. Als ze hoort dat ze maaltijden krijgen, kunnen douchen, er schoon beddengoed is en de kinderen er lekker kunnen spelen en de oudste meteen een vriendje maakt, breekt ze…… De hele reis is ze in de overlevingsstand geweest voor haar kinderen en haar moeder. Ze begrijpt maar niet dat er mensen zijn die dit allemaal “zomaar” voor hun doen. Ze is ongelooflijk dankbaar. Het afscheid valt ons allemaal zwaar. We krijgen knuffels en  van onze grote kleine vriendjes. Jammer genoeg verstaan we niet wat beide oudere dames ons allemaal vertellen, maar een medewerker bij de Jaarbeurs geeft o.a. dat 1 van de vrouwen ons zegent. We zijn er stil van. Met een brok in onze keel en de tranen hoog gaan we dan echt naar de auto. Davyd zwaait totdat hij ons niet meer kan zien…..

Laatste loodjes….

Na bijna 3000 km, drie volle dagen rijden en 6587 indrukken verder stappen we in de lege bus. Daarna rijden we voldaan, maar ook leeg, in alle opzichten, naar huis. Het plenst nog steeds van de regen: De hemel huilt met ons mee.Het is goed om nog even 1,5 uur samen in de auto te zitten om de eerste indrukken te verwerken na zo’n weekend voor we weer opgeslokt worden door onze dagelijkse beslommeringen. We zijn nog geen 60 uur onderweg geweest, maar het voelt als twee weken. We huilen, zijn stil, praten en brullen keihard mee met liedjes op de radio. We zijn trots op wat we als twee vrouwen maar even geflikt hebben. Dankbaar dat we veilig weer thuis zijn en bidden dat de vrouwen en mannetjes een goeie plek mogen krijgen in Nederland.

Attie Visser en Anneke Siersema