Begin maart hoorden Maksym en ik, dat we een hulprit richting Oekraïne mochten maken.
Dit keer naar Kosice in het oosten van Slowakije. Maksym uit Oekraine ken ik sinds november 2022. Op een wonderlijke wijze was ik in contact gekomen met zijn vrouw Maria, die vlak na het uitbreken van de oorlog in Ureterp is komen wonen. Maksym is 7 maanden later
gekomen.
In de 2e week van maart zijn we met acties begonnen. Van de diaconie van de Ontmoetingskerk mochten we
een actie in de kerk houden. We hebben veel geld en veel goederen ingezameld. Ook op het werk van Maria (school), op het werk van Maksym (voedingdistributie) en op mijn werk (kantoor voor onderwijsondersteuning) hebben we prima acties gevoerd.
Vrijdag 24 maart hebben we de bus opgehaald uit Marum en beladen met alle goederen in mijn garage. We hadden de bus al meer dan halfvol. Daarna zijn we naar de Lidl gegaan en een flink gat in de voorraad geslagen. Het laatste gaatje in de bus werd opgevuld bij het depot aan de Feart in Ureterp.
Zaterdagmorgen om 3.30 uur vertrekken we uit Ureterp. Voor we gaan, vragen we Onze Lieve Heer of hij met ons wil zijn. Maksym gaat voor. Ik versta er niks van, maar het voelt heel goed. De rit gaat heel voorspoedig. Voor de avondschemering rijden we door het Tatra gebergte. Prachtig. Om 20.30 uur komen we aan bij de apostolische gemeenschap in Kosice. We worden ontvangen door Pastor Wasily. En we maken kennis met enkele gasten die met ons terugrijden. Met hen laden we de goederen uit onze bus in een andere bus die het naar Uzjhorod (Oekraïne) gaat brengen. Daarna maken we kennis met Viktoria en Eric. Zij begeleiden in de kerkzalen mensen die het lastig hebben. Eric heeft eten voor ons gekookt. Gebakken kip en gebakken groente. Dat gaat er wel in. Daarna gaan we (Maksym, 2 gasten en ik) naar een prima chalet een stukje verderop. Na het douchen is het al 23.00 uur als we ons hoofd op het kussen leggen. Gauw slapen want deze nacht is een uurtje korter en 3.30 uur willen we de weg weer op.
Gelukkig had Maksym de wekker net vóór 2.00 uur gezet. (Ik had er na gezet. Maar als om 2.00 uur de mobiel automatisch een uur naar voren springt, gaat de wekker niet af!!!). We kleden ons aan, tanden poetsen en halen de andere 5 gasten op. Ze staan al klaar voor hun grote stap en laden de koffers in. Allen zijn afkomstig uit Kharkiv. Anton van 15 jaar is met moeder en zusje. Hij heeft een gitaar mee en daar is hij heel zuinig op. Ik sta daar even bij stil. Voor hem is de muziek een lichtpunt en houvast in deze tijd. In de bus vraagt hij later wat het belangrijkste muziekinstrument in Nederland is. Gitaar toch? Natuurlijk.
De terugreis gaat ook heel voorspoedig. Geen files. Maksym en ik rijden om en om. Elk circa 3 uur. Daarna gaan we even bij een tankstation pauzeren. Benen strekken, kopje koffie, broodje en weer verder. Maksym toont zich een echte ambassadeur voor Nederland en vertelt de gasten over van alles. En zij vragen hem het hemd van het lijf. Wat fijn dat zij zo’n reisleider hebben. Af en toe vraag ik een vertaling en weet zo waar het over gaat.
Om 20.30 uur arriveren we bij de Jaarbeurshallen. We gaan met de gasten mee naar binnen. En zorgen ervoor dat ze het goede contact leggen. Nog 1 keer samen op de foto en we nemen afscheid.
We hopen dat ze hier hun gewenste rust kunnen vinden. Door de polder zijn we om 22.40 uur weer in Ureterp. Samen zijn we dankbaar dat het zo goed is verlopen.
Maksym Prykhodko en Andries Hooijsma